Trailerladen
Bareld schrijft:
Mijn dochter is elke avond met engelengeduld bezig om haar pony op de trailer te krijgen.
Wat is de beste aanpak als de pony zonder moeite de klep op loopt maar telkens aan het eind van de klep blijft staan?
Timingprobleem.
Ik weet niet wat je dochter doet, maar de pony denkt dat het zo moet. Hij gaat tot op die plaats op de klep, en je dochter zet daar niet door. Het is te zeggen: ZIJ denkt misschien dat ze (heeft) door(ge)zet, maar wat er – denk ik – is gebeurd is dat ze op die plaats de pony gedensitiseerd heeft voor wat ze daar doet met het touw, tot hij besluit/gelooft dat het genoeg is en dan achteruit gaat, daarbij zichzelf belonend (hij geeft zichzelf rust), omdat je dochter dan met hem meegaat, terwijl ze daarbij de druk laat wegvallen. Dat is ook het probleem met het ene ding van een pony gedaan willen krijgen door alle andere dingen vervelend maken: je dochter kan/durft/wil niet doorzetten om het de pony NOG moeilijker te maken – en terecht, want dan gaat het wel héél erg op “geweld gebruiken” lijken, nietwaar?
In plaats van het niet in de trailer gaan vervelend te maken, zou ik mij concentreren op het prettig maken om erop te gaan.
Als een paard de trailer niet opwil, is het omdat hij niet gelukkig is op die plaats. Kan aan de trailer liggen, de voorgeschiedenis van de pony, het rijgedrag van de chauffeur – in elk geval: die trailer is eng. Dus wat doen mensen? Het buiten die trailer nog vééééél enger maken. Noem het dan “comfort” en “rust”, dat zijn eufemismen. En elke keer dat iemand z’n ongeduld verliest, is al die geduldige training van daarvoor dubbel en dwars vergeten, want de pony voelt zich verraden: die gelooft er niks meer van. En zo bezorgen mensen zichzelf de meest onwaarschijnlijke problemen. Allemaal de schuld van die rotbok…
Als een paard ongerust is over iets (een zeil, een trailer), en je wil dat hij er toch in of over gaat, dan kan je dat op twee manieren bekijken: moedig je hem aan om erover te gaan of ontmoedig je het er niet overheen gaan?
Wat je kan doen is zeggen: kijk, dat zeil, dat is jouw “comfort”plaats.
Als je daar naartoe gaat, krijg je rust. Maar als je wég bent van dat zeil, dan krijg je géén rust; dat pak ik je af. Ik maak het niet in de buurt willen zijn van het zeil moeilijker dan het wél in de buurt willen zijn van het zeil. Ik maak het dus NOG moeilijker wég van het zeil dan dat je het zeil zelf al moeilijk vindt. Ik doe niets om jouw ongerustheid over het zeil weg te nemen. Je zal het wel ondervinden eens je erop staat, maar nu moet je me maar geloven.
Wat je ook kan doen is zeggen: kijk, dat zeil, dat is jouw “comfort”plaats.
Als je daar naartoe gaat, krijg je iets dat je heel leuk vindt. Maar als je wég bent van dat zeil, dan is dat ook OK, want ik wil dat je achter je eigen beslissing staat. Ik maak het niet in de buurt willen zijn van het zeil niet moeilijker dan het wél in de buurt willen zijn van het zeil. Maar ik maak het wel NOG fijner om in de buurt van het zeil te zijn; ik maak het zeil minder moeilijk, en ik begeleid je daarbij door duidelijk te zeggen wat ik vind dat je zo goed doet. Ik doe alles om jouw ongerustheid over het zeil weg te nemen. Je hoeft me niet te geloven, maar je zal het ondervinden vanaf de eerste stap.
Onze pony snapte wel op een geven moment van hee, ze wil dat ik de laadklep op ga maar dan dus weer terug. Op dat moment houden we haar in beweging tot ze die klep weer opgaat, dan snuffelt ze wat, oke nieuwsgierigheid mag (even) maar dan dus
weer terug…
Er zijn nog veel leukere dingen dan rust als beloning. Niet het voer in de etensbak leggen in de hoop dat de pony op de trailer gaat voor het voer, da’s omkoperij. Maar duidelijke afspraken met die pony, hem ergens naartoe laten gaan waar hij graag naartoe gaat – tien keer 1 bewuste stap in plaats van tien vage stappen vooruit en elf achteruit. 1 stap vooruit vragen. Niet trekken aan dat touw om ‘m vooruit te slepen en dan weer achteruit duwen, maar loslaten, en het zijn eigen, vrijwillige, bewuste, zelfgekozen pas laten zijn: targetten. Bridgen en belonen. En dan zélf 1 stap achteruit vragen. Bridgen en belonen. Tot je pony de chachacha doet met die ene stap voor-achter-voor-achter en zegt, hee, twee stappen kan ik ook hoor! En dan twee passen chachacha. En pas als die pony zegt – zijn jullie nu helemaal, ik doe er wel drie, of vier. Ik kan geen gedetailleerd trailerladingsplan schrijven, die tijd ontbreekt mij op dit moment en ik zie niet wat er werkelijk bij jullie gebeurt; en ik heb ook geen wonderplan waardoor je pony er volgende week gegarandeerd fluitend opwandelt. Het zou kunnen, maar de kans is groter van niet ;-).