Observationeel leren: nee, ze kunnen het niet
Weer een onderzoek naar observationeel leren – wat zouden we stiekem graag hebben dat paarden even “intelligent” zijn als dolfijnen of zo, nietwaar!
11 paarden (groep 1) keken naar een demonstratiepaard dat geleerd had voer te vinden achter een opzij schuivend luik. 5 paarden deden het daarna ook. 11 andere paarden (groep 2) keken naar hoe voer achter het luik werd geplaatst, en mochten dan ook proberen – slechts 1 paard vond hoe het moest.
Uit het bestuderen van de beelden bleek dat het verschil er niet aan lag dat de groep 1-paarden hadden geleerd hoe het luikje open moest; wat ze wel hadden gezien was dat het demonstratiepaard met een voorwerp was bezig geweest waardoor ze meer waren geneigd ook naar dit voorwerp te gaan. Dus werd de opzet nog eens overgedaan met 44 paarden. Deze keer was het openkrijgen gelijk verdeeld (23 tegenover 21).
Toch geen observationeel leren, dus – jammer. Maar het goede nieuws is dat observatie wel de kans tot interactie verhoogt, wat toch wel op een sociale facilitatie (bvb als één paard gaat grazen gaat de rest ook makkelijker grazen) wijst die niet alleen onmiddellijk is. Wat meteen weer bewijst dat cognitie een kwestie van gradatie is, niet van aan/uit.
Overigens in hetzelfde nummer van Applied Animal Behaviour Science een wel heel cynisch onderzoek: “Gentle touching in early life reduces avoidance distance and slaughter stress in beef cattle”. Wees lief voor de kalfjes, dan zijn ze minder gestrest in het slachthuis.