Misverstanden
Een Amerikaanse op een clickerforum wordt héél boos over het bestaan van blogs als die van Larry Trocha. Nooit van die meneer gehoord, maar hij ook niet van mij, daar gaat het niet om. Waar het wel om gaat is de inhoud van die blog-entry waarbij hij fulmineert tegen NH en clickertraining, en hij heeft gelijk, natuurlijk. Het klopt gewoon wat hij schrijft, tot hij een clickertraining-scenario beschrijft:
Sue reaches down to pick up and clean Champ’s hoof. Champ doesn’t like that and threatens to kick Sue.
Sue, not understanding how to correct the problem, resorts to BRIBING Champ by giving him a treat.
Champ says to himself, “Let’s see if I’ve got this right. Every time I threaten to kick, this woman gives me a treat. I wonder what would happen if I actually DID kick her? Would I get TWO treats?”
Sue reaches down to pick up the other hoof and this time Champ kicks her right square in the head.
Sue falls to the ground dead.
Her body, limp and motionless with the bag of treats sticking out of her pocket.
Champ calmly reaches over, pulls out the bag and eats all the treats.
All the while thinking to himself… “Damned if I wasn’t right”.
Moet je daar nu boos om worden? Moet je daarvan wakker liggen? Persoonlijk vind ik van niet.
Mensen als dit zijn eerlijk ongerust over wat ze zien gebeuren, en oprecht in het proberen goed te doen; en waarschijnlijk zijn ze zelf goede paardenmensen. Dat ze de rode draad doorheen alle training niet zien, de principes van de leertheorie die nét hetzelfde zijn voor clickertraining, PNH of wat ze zelf doen, kan je hen niet kwalijk nemen; ze worden te veel bevestigd in wat ze doen door hun eigen succes en blijven veilig in hun eigen helft van het leerquadrant zitten.
Ik denk dan altijd aan de novelle “The Star Thrower” van Loren Eiseley, waarin een man op het strand aangespoelde zeesterren opraapt en weer terug in zee gooit. Alleen de levende zeesterren, uiteraard.
Daarom dus dat ik nooit meneer Larry Trocha zal aanspreken op wat hij gelooft, tenzij hij erom vraagt. Ik werk liever met de levende zeesterren.