De nieuwe oude graal
Net wanneer ik een blogpost aan het schrijven ben, post Catherine Bell een artikel over hetzelfde onderwerp op een veel kalmere manier dan ik van plan was. Ik fronste al eerder mijn wenkbrauwen, bij een lezing van iemand die de “believe me, I’m a scientist”-dooddoener gebruikt, en prompt “overshadowing’ gebruikte voor iets dat geen overshadowing was (en die later attachment theory gebruikte als uitleg waarom negatieve bekrachtiging een goed ding was. Que?). Ik zal vast ook wel een pak wetenschappelijke termen fout gebruiken, daar niet van, maar ik ben dan ook geen wetenschapper en gebruik dat niet als een argument om iemand anders het zwijgen op te leggen.
Ik veronderstel dat we blij moeten zijn dat op wetenschap gebaseerde training eindelijk doorsijpelt in de paardenwereld, omdat wat bekendere mensen (met dé marketing-truc achter zich: niet uit eigen land komen) nieuwe en hippe woorden beginnen te gebruiken. Ze klinken als de enige echte wetenschappelijke en dus ethische trainers, gewoon omdat ze de ‘nieuwe’ woorden gebruiken.
Maar die woorden, die hebben eigenlijk een betekenis die in wetenschappelijke steen is gehouwen. Je kan ze niet zomaar wat buigen tot ze passen bij wat je altijd al hebt gedaan.
En die wetenschappelijke principes? Wel, er zijn er méér van. Je kan niet zomaar één principe eruit pikken en de andere negeren omdat dat anders zou betekenen dat je écht zou moeten veranderen wat je altijd al deed.
Je kan simpelweg niet doen alsof je andere dingen doet, er boeken over schrijven en clinics geven terwijl je in werkelijkheid doorgaat met gewoon hetzelfde te doen – alleen nu met fancy taalgebruik én diploma.