Het verschil tussen nageven, aanleuning en verzameling
Josien schreef:
“Zie je het smelten als toegeven aan druk? Over het gewicht ben ik eens, maar zelf zit ik het liefst niet aan het hoofd. Begrijp dat je het nodig heb bij het “smelten”. Ik moet hier nog even rustig over nadenken voordat ik er mee van zeg. Lijkt me in ieder geval mooi en leerzaam om dit te zien.”
Ik denk bij “smelten” inderdaad als “toegeven aan druk” – maar dan eerder als een signaal voor loslaten, doorheen het hele lichaam, niet ervan weg wijken. Ik verkies “smelten” vanwege het dynamische beeld, ’t is iets dat vloeiend gaat, als dansen, en technisch zal het wel druk zijn (het is negatieve bekrachtiging, om precies te zijn), maar m’n eufemisme roept nu eenmaal een andere “hoeveelheid” druk op.
Ik denk dat nageven niet verschillend is van leiden bijvoorbeeld, alleen de richting is toevallig anders. Ik “zit aan het hoofd” omdat nageven nu eenmaal aan het hoofd begint; en als ik een teugel opneem, moet het betekenis hebben tot in de achtervoeten, dan verwacht ik een verandering, net zoals wanneer ik een leidtouw opneem.
Verwar “nageven” overigens niet met aanleuning – aanleuning begint wél vanachter en hoort vanzelf te gebeuren. Een paard “neemt” zelf aanleuning, dat doe jij niet, jij “ontvangt” die energie alleen weer vanuit de achterhand. Die power “krijg” je van het paard, die kan je niet nemen, dat zou trekken zijn.
Veel mensen lijken geherdoctrineerd te zijn in de richting van “schrik van de teugels”. Ik ook ooit, het leek mij ethisch niet te “mogen” en niet te horen bij de goeie NHer die ik wou zijn, tot het op een dag zo was dat mijn paard zichzelf als het ware zijn achtervoeten in mijn handen legde. Het gebeurt gewoon, als je de voorwaarden creëert.
Overigens is er, als je echt niet aan het paard wil komen, nog een manier om een soort schouder binnenwaarts te creeren; sta zijwaarts naast je paard, vraag de linkerschouder naar je linkerhand te targetten en de linkerheup naar je rechterhand; loop achterwaarts terwijl je paard je zijwaarts volgt; “regel” de hoek waardoor je meer voorwaarts dan zijwaarts gaat, zorg dat je snel genoeg gaat (dat alleen al is een kunst op zich 😉 ) zodat je paard z’n voorwaartsheid kan, behouden, en tadaaaa!
Coralie schreef:
“Hempfling laat zien dat hij zijn paard kan verzamelen zonder teugels. Maar
heet het dan nog steeds ‘aan de teugel rijden’?”
Ter verduidelijking – “je” is hier niet JIJ, maar algemeen bedoeld.
Aanleuning is iets anders dan verzameling.
Nageven is iets dat je met je handen vraagt, omdat het specifiek gaat om een reactie tegenover die handen – of aan de andere kant van die handen nu een halster zit of een bit. Het is als leiden vanop de grond, alleen zit je toevallig in het zadel.
Aanleuning is iets dat “gebeurt” – je PAARD neemt “aanleuning”, niet jij. Aanleuning is niet “hangen”, als je denkt dat aanleuning betekent dat je veel gewicht in je handen krijgt (en daarom dressuur weggooit) is het omdat je nooit hebt gevoeld hoe een paard zichzelf als het ware in je handen legt. Het is het aankomen van de energie die vanuit de achtervoeten van het paard zo doorheen de ruiter weer naar voren komt, waarop de ruiter die energie recycleert, bijvoorbeeld naar “meer verzameling” toe.
Handen zijn wel degelijk een van de allerbelangrijkste dingen bij het rijden, en dan heb ik het niet eens over wat ze vragen maar over wat/hoe ze moeten kunnen ontvangen. Het is precies omdat ruiters niet weten hoe ze het paard in hun handen kunnen ontvangen dat er zoveel fout gaat bij het rijden. Het mag dan wel zijn dat NIET met je handen aan de teugels zitten een oplossing is die veel leed bespaart bij je paard, maar ik vind dat je op die manier je kop in het zand steekt: leer OMGAAN met die teugels, in plaats van eraf te blijven. Los het probleem op, in plaats van er omheen te werken.
Je kan al heel veel leren over voelen met je handen in grondwerk – en ik bedoel niet het showgrondwerk.
“Hey dat is interessant, volgends mij noemt Hempfling wat hij zonder teugels doet ook om nageeflijkheid vragen.”
Ik weet niet hoe goed de vertaling is, en ik kan me desondanks wel voorstellen dat Hempfling het toch over nageeflijkheid heeft, vermits nageeflijkheid ook tussen de oren zit :-). Maar ik hou de dingen graag uit elkaar – het is al chaos genoeg met die terminologie.
“Heb je er ook een verklaring voor dat hij zonder teugels toch ook lijkt te bereiken dat een paard zich in zijn handen legt?”
Ik zal je iets verklappen (ssst, ’t is zo simpel dat niemand het weet 😉 ): de “truk” zit ‘m in je houding. Als je recht zit, met je ellebogen naast je lichaam, dan doen je handen wat je zitbeenknobbels doen en vice versa. Zo vloeien zit en handengebruik in elkaar over. Focus niet teveel op “rijden met de zit”! Onafhankelijk zitten is al moeilijk genoeg, en de “beïnvloedende” zit komt vanzelf wel. Als je recht zit, hangt alles (handen, benen, zit, rug, schouders) immers vanzelf aan elkaar. Hou dus eerst maar eens je allersimpelste hulpen duidelijk uit elkaar: handen en benen. Dan komt het als het ware vanzelf met die zit in orde (tenzij je echt héél fout zit, natuurlijk).
Ik denk niet dat Hempfling zonder teugels begonnen is. De foto’s van de jonge paarden die hij rijdt zijn goed gekozen. Een Andalusier ziet er al gauw “opgericht” of “verzameld” uit maar dat komt vanwege de zware halzen en korte ruggen, én het temperament. Ik zie niet zoveel gebogen spronggewrichten en/of impuls – en hij schrijft niet voor niets ergens “pantoffelpassage” of iets dergelijks, want een echte passage is het niet. Het is niet moeilijk om een Andalusier op de plaats te laten bewegen in een soort frame, maar dat betekent nog niet dat ze hun rug gebruiken. Persoonlijk vind ik de foto’s niet erg “eerlijk” in die zin dat wij geen Andalusiers berijden en je Hempfling ook niet ziet zitten op pakweg een verzamelde draver. Janosch ziet er vérre van verzameld uit! Maar hij zegt zelf dat alleen de korte, geblokte paarden meetellen, dus mag ik daar niet over zeuren ;-).
“Hoe zou dat werken, of werkt dat helemaal niet? en rijdt hij daarom die mooie hengsten toch vaak wel met een (doorhangende) teugel?”
Zie boven. Hij rijdt wél met stangbitten – de teugels kunnen doorhangen terwijl de bitten toch gekeerd liggen in de mond (net zoals bij western). Een heleboel ijzer in die monden – geef mij maar een simpel trensje, dat is al meer dan genoeg.
“Wat je beschrijft ken ik, ik heb een keer op een paard gereden dat zich echt in mijn handen legde, maar ik zou niet weten wat ik toen deed om dat te verdienen, kan me niet herinneren dat ik iets anders deed dan anders…”
Misschien “klikte” het gewoon :-). Het pààrd zal het wel gekend hebben, vermoed ik – dat is de reden waarom je eigenlijk hoort te leren rijden op een goed afgericht paard, maar ik ken niet zoveel mensen met goed afgerichte paarden, laat staan dat ze beginners op die kostbare paardenrug toelaten… Dus leren we allemaal veel moeizamer rijden dan strikt noodzakelijk…
Nick schreef:
“Nu dan de vraag, zou je paard nou niet zelf in staat zijn om zelfstandig zo voor het paard gemakkelijk mogelijk te lopen met een last op zijn rug? Heb jij als je een zware rugzak om hebt ook hulp van een ander
nodig om je eigen evenwicht te vinden en zo prettig mogelijk te lopen?”
Nee, ik overleef het wel. Mét rugpijn. Dus ja, liefst een uitgebalanceerde rugzak, met een zelfdragend gestel en van zo licht mogelijk materiaal en met een hoog zwaartepunt.
En als ik iets van de grond hef, dan hoor ik door mijn knieën te gaan, maar ik doe het niet. Jij?
“Het in de krul lopen zoals wij dat zo vaak zien bij dressuur (wat dan ook maar meteen verzameld wordt genoemd door velen) is een optische eis die men daar aan stelt….de keurmensjes vinden dat wel mooi om te zien.”
Nee, dat geloof ik niet. Ik heb het niet over de mate van verzameling die je op TV ziet – dat is geen hobby, – op TV, daar is het Groot Geld ;-).
Maar – een touwhangbrug schommelt. Fijn voor een pretpark, maar niet voor auto’s. Moderne bruggen zijn in een opwaartse boog gebouwd. Dat is het enige waar het over gaat, bij “achterhand gebruiken” – dat de ruggengraat, die bestaat uit vertikaal achter elkaar gelegde wervels en met bovenaan langere uitsteeksels dan onderaan, zo recht mogelijk blijft – anders raken die uitsteeksels elkaar (‘kissing spine’). Daarvoor maak je de buikspieren sterker en help je je paard de rugspieren loslaten. Ook horizontaal maak je je paard sterker: als hij rechts samengetrokken loopt kan hij jouw gewicht niet zo goed recht boven zich houden, en dan valt hij op de ene kant naar buiten, en op de andere kant naar binnen. Alsof iemand met scoliose een scheve rugzak meedraagt.
“Kijk eens goed naar de foto op mijn site waarbij het paard toch volledig doorhangende teugels heeft ( 2de en 3de foto). Ziet dit paard er uit alsof het niet haar achterhand gebruikt?”
Nee, gelukkig heeft ze die achterhand, want als ik je paard uitgom op je tweede foto lig je knal op je rug ;-). Rechtzitten, Nick, het helpt je paard als z’n rugzak toch een beetje zelfdragend is al is het dan maar een licht frame ;-)!
Maar met die derde foto, daar kunnen we wat mee… Je vraagt je paard onder te treden met het linkerachterbeen. Ze zet dat linkerachterbeen letterliijk verder voorwaarts onder haar buik, meer naar het zwaartepunt toe, omdat ze zich vanop die plaats beter kan afduwen.Je ziet duidelijk hoe haar achterhand zakt daardoor. De foto is op het moment dat ze die achtervoet heeft neergezet en gaat afduwen, en dat haar hoofd naar voren en naar beneden gaat: hier zie je heel mooi de connectie tussen hoe het komt dat als een paard z’n achterhand gebruikt, het hoofd vooraan naar beneden gaat.
Ze heeft niet veel oefening – normaal kan ze die linkerachtervoet nog veel verder neerzetten: als een paard een hele losse rug heeft dan ‘verjaagt’ de achtervoet de voorvoet van z’n plaats, en komt de achtervoet op precies die plaats neer waar de voorvoet vertrekt. Maar de zijdelingse buiging is niet slecht, al is het een momentopname. Toch zou je, als je een foto zou zijn van hetzelfde moment naar de andere kant toe, een verschillend paard zien, vanwege dat “scheef” zijn.
Wat je hier ziet, zou je ook rechtdoor moeten kunnen. Net voor het moment van deze foto, als die binnenachtervoet nog in de lucht is, zou je je paard weer vooruit moeten kunnen vragen. Dat is het moment dat al die power rechtdoor doorheen je paard gaat en aan de voorkant doorkomt. Als je die energie niet met je zit kan bijhouden, valt op dat moment je paard “uit elkaar” – al die power is weg; door het hoofd van je paard voor hem op de grond gevallen. Wel, het is het kunnen behouden van die power dat “verzameling” heet. Heeft helemaal niks met krullen te maken.
“Het enige wat hier ontbreekt is het aan de teugel lopen (de kromme hals)”
Neenee – “aan de teugel” is helemaal niet “kromme hals”. Jouw paard heeft hier de “kromme hals” die haar achterhand aankan – meer moet het niet zijn.
“Aan de teugel” betekent alleen “aan de hulpen” – dat wil zeggen: de onmiddellijke en onvoorwaardelijke bereidheid om te reageren op wat je vraagt. Dat heeft niks met lengte van de teugel te maken – als jouw paard vanuit deze foto onmiddellijk, binnen een kwartseconde in draf is dan is ze “aan de hulpen”. Als je je hand naar beneden zou doen en het hoofd van je paard gaat mee naar beneden (als ze ‘je hand volgt’) dan is ze “aan de teugel”.
“Ik laat mijn paard haar eigen weg zoeken in balans, en dat heeft tot nu toe nog nooit geen weerstand of problemen opgeleverd, het in die krul werken wel! Dan kan ik merken dat mijn paard dit niet leuk vindt door haar bokken , oren, en zwiepende staart….tenminste…das wat ik dan denk te zien…”
Als ik naast jou zou staan, Nick, dan zou je precies daar aan werken wat je hier op die foto staat te doen, of tenminste – ik zou concreet met je bezig zijn om je te laten voelen wat je hiermee in je paard kan doen. Je zou wel rechter moeten zitten van mij ;-). En dat zou ik dan hélemaal noemen “werken aan verzameling”.
Als jij aan “verzameling” werkt, dan heb je iets in gedachten wat het niet is – en dus probeer je dan iets te bereiken waar je niet in meent te geloven. Geen wonder dat je paard in verzet gaat. Maar dit is ook een weg, Nick! Je doet het al, werken aan verzameling – tenminste, je wist het niet, maar dit is het begin.
Dat neemt niet weg dat dit héél hard werken is voor een paard. Er moeten spieren rekken en andere moeten samentrekken en weer loslaten.
“Een paard dat altijd door de teugel terug genomen wordt maar voorwaarts met de benen zal zeker gaan zoeken naar die aanleuning die het zo geleerd heeft te lopen….maar gaat dit onder dwang of vrijwillig?”
Ja, inderdaad. Dat zijn mensen die die power er proberen in te trekken, in plaats van hem te “recycleren”. Maar wat die teugels komen doen, daar moet je je niet druk over maken – dat voel je vanzelf wel als je aan de tweede pas “power bijhouden” begint…
“Van verzameld lopen raakt je paard gelijkmatiger gespierd. Dit vind ik onzin, ook dit is maar net hoe je het paard traint… (knip) heeft nmm. weinig te maken met het aan de teugel rijden om gelijkmatiger bespiering te krijgen.”
Het heeft er àlles mee te maken. Terug naar jouw foto. Zie je dat buitenachterbeen? Dat moet even sterk naar voren kunnen grijpen als dat binnenachterbeen, anders gaat je paard helemaal scheef de wendingen door. Dat zie je dan ook vaak – op de ene kant valt het paard naar binnen, op de andere kant naar buiten. Die achterhand moet aan beide kanten evenveel naar beneden kunnen komen bij het onder de buik neerzetten van de voet. Dat is rechtrichten. Verzameling heeft rechtstreeks te maken met een rechtgericht paard.
“Zonder bit kan je je paard ook soepel maken, maar dat is persoons afhankelijk of je dat al dan niet kan! Niet bit afhankelijk!”
Je kan perfect voort zonder bit. Je zal op de rechte lijn misschien minder voelen of je paard recht loopt of niet (vooral als je maar met één hand rijdt). In elke hand kan je de achtervoet van je paard voelen, als het goed is. Tenminste: als je rechtzit en je armen naast je houdt, waardoor je ellebogen als het ware aan je heupen vastzitten (nou ja, niet vast, elastisch 🙂 ). Die heupen, die hangen vast aan de zitbeenknobbels. Die zitbeenknobbels voelen wat de achtervoeten doen – hoe soepeler en gespierder de paardenrug, hoe beter je dat voelt, maar ook hoe soepeler je zit. Je zit geeft dus het gevoel van de achtervoeten door aan je handen (linkerachtervoet in linkerhand, rechterachtervoet in rechterhand), en zo kan je de power gaan “recycleren”, weer naar achteren toe. Als je dus de linkerachtervoet minder in je hand voelt dan de rechterachtervoet, betekent dat dat je paard niet gelijkmatig doorkomt achteraan. Daarom heb ik persoonlijk dus graag een stabiel hoofdstel, met twee teugels, en zo direct mogelijk qua communicatie.
josien schreef:
> Zie je het smelten als toegeven aan druk?
>
> Over het gewicht ben ik eens, maar zelf zit ik het liefst niet
> aan het hoofd. Begrijp dat je het nodig heb bij het “smelten”.
> Ik moet hier nog even rustig over nadenken voordat ik er mee van
> zeg. Lijkt me in ieder geval mooi en leerzaam om dit te zien.
Ik denk bij “smelten” inderdaad als “toegeven aan druk”. Ik verkies “smelten” vanwege het dynamische beeld, ’t is iets dat vloeiend gaat, als dansen, en technisch zal het wel druk zijn (het is negatieve bekrachtiging, om precies te zijn), maar m’n eufemisme roept nu eenmaal een andere “hoeveelheid” druk op.
Ik denk dat nageven niet verschillend is van leiden bijvoorbeeld, alleen de richting is toevallig anders. Ik “zit aan het hoofd” omdat nageven nu eenmaal aan het hoofd begint; en als ik een teugel opneem, moet het betekenis hebben tot in de achtervoeten, dan verwacht ik een verandering, net zoals wanneer ik een leidtouw opneem.
Verwar “nageven” overigens niet met aanleuning – aanleuning begint wél vanachter en hoort vanzelf te gebeuren. Een paard “neemt” zelf aanleuning, dat doe jij niet, jij “ontvangt” die energie alleen weer vanuit de achterhand. Die power “krijg” je van het paard, die kan je niet nemen, dat zou trekken zijn.
Veel mensen lijken geherdoctrineerd te zijn in de richting van “schrik van de teugels”. Ik ook ooit, het leek mij ethisch niet te “mogen” en niet te horen bij de goeie NHer die ik wou zijn, tot het op een dag zo was dat mijn paard zichzelf als het ware zijn achtervoeten in mijn handen legde. Het gebeurt gewoon, als je de voorwaarden creëert.
Overigens is er, als je echt niet aan het paard wil komen, nog een manier om een soort schouder binnenwaarts te creeren; sta zijwaarts naast je paard, vraag de linkerschouder naar je linkerhand te targetten en de linkerheup naar je rechterhand; loop achterwaarts terwijl je paard je zijwaarts volgt; “regel” de hoek waardoor je meer voorwaarts dan zijwaarts gaat, zorg dat je snel genoeg gaat (dat alleen al is een kunst op zich 😉 ) zodat je paard z’n voorwaartsheid kan, behouden, en tadaaaa!
Coralie schreef:
> Hempfling laat zien dat hij zijn paard kan verzamelen zonder
> teugels. Maar
> heet het dan nog steeds ‘aan de teugel rijden’?
Ter verduidelijking – “je” is hier niet JIJ, maar algemeen bedoeld.
Aanleuning is iets anders dan verzameling.
Nageven is iets dat je met je handen vraagt, omdat het specifiek gaat om een reactie tegenover die handen – of aan de andere kant van die handen nu een halster zit of een bit. Het is als leiden vanop de grond, alleen zit je toevallig in het zadel.
Aanleuning is iets dat “gebeurt” – je PAARD neemt “aanleuning”, niet jij. Aanleuning is niet “hangen”, als je denkt dat aanleuning betekent dat je veel gewicht in je handen krijgt (en daarom dressuur weggooit) is het omdat je nooit hebt gevoeld hoe een paard zichzelf als het ware in je handen legt. Het is het aankomen van de energie die vanuit de achtervoeten van het paard zo doorheen de ruiter weer naar voren komt, waarop de ruiter die energie recycleert, bijvoorbeeld naar “meer verzameling” toe.
Handen zijn wel degelijk een van de allerbelangrijkste dingen bij het rijden, en dan heb ik het niet eens over wat ze vragen maar over wat/hoe ze moeten kunnen ontvangen. Het is precies omdat ruiters niet weten hoe ze het paard in hun handen kunnen ontvangen dat er zoveel fout gaat bij het rijden. Het mag dan wel zijn dat NIET met je handen aan de teugels zitten een oplossing is die veel leed bespaart bij je paard, maar ik vind dat je op die manier je kop in het zand steekt: leer OMGAAN met die teugels, in plaats van eraf te blijven. Los het probleem op, in plaats van er omheen te werken.
Je kan al heel veel leren over voelen met je handen in grondwerk – en ik bedoel niet het showgrondwerk.
> Hey dat is interessant, volgends mij noemt hempfling wat hij
> zonder teugels doet ook om nageeflijkheid vragen,
Ik weet niet hoe goed de vertaling is, en ik kan me desondanks wel voorstellen dat Hempfling het toch over nageeflijkheid heeft, vermits nageeflijkheid ook tussen de oren zit :-). Maar ik hou de dingen graag uit elkaar – het is al chaos genoeg met die terminologie.
> Heb je er ook een verklaring voor dat hij zonder teugels toch
> ook lijkt te bereiken dat een paard zich in zijn handen legt?
Ik zal je iets verklappen (ssst, ’t is zo simpel dat niemand het weet 😉 ): de “truk” zit ‘m in je houding. Als je recht zit, met je ellebogen naast je lichaam, dan doen je handen wat je zitbeenknobbels doen en vice versa. Zo vloeien zit en handengebruik in elkaar over. Focus niet teveel op “rijden met de zit”! Onafhankelijk zitten is al moeilijk genoeg, en de “beinvloedende” zit komt vanzelf wel. Als je recht zit, hangt alles (handen, benen, zit, rug, schouders) immers vanzelf aan elkaar. Hou dus eerst maar eens je allersimpelste hulpen duidelijk uit elkaar: handen en benen.
Ik denk niet dat Hempfling zonder teugels begonnen is. De foto’s van de jonge paarden die hij rijdt zijn goed gekozen. Een Andalusier ziet er al gauw “opgericht” of “verzameld” uit maar dat komt vanwege de zware halzen en korte ruggen, én het temperament. Ik zie niet zoveel gebogen spronggewrichten en/of impuls – en hij schrijft niet voor niets ergens “pantoffelpassage” of iets dergelijks, want een echte passage is het niet. Het is niet moeilijk om een Andalusier op de plaats te laten bewegen in een soort frame, maar dat betekent nog niet dat ze hun rug gebruiken. Persoonlijk vind ik de foto’s niet erg “eerlijk” in die zin dat wij geen Andalusiers berijden en je Hempfling ook niet ziet zitten op pakweg een verzamelde draver. Janosch ziet er vérre van verzameld uit! Maar hij zegt zelf dat alleen de korte, geblokte paarden meetellen, dus mag ik daar niet over zeuren ;-).
> Hoe zou dat werken, of werkt dat helemaal niet? en rijd hij
> daarom die mooie hengsten toch vaak wel met een (doorhangende)
> teugel?
Zie boven. Hij rijdt wél met stangbitten – de teugels kunnen doorhangen terwijl de bitten toch gekeerd liggen in de mond (net zoals bij western). Een heleboel ijzer in die monden – geef mij maar een simpel trensje, dat is al meer dan genoeg.
> Wat je beschrijft ken ik, ik heb een keer op een paard gereden
> dat zich echt in mijn handen legde, maar ik zou niet weten wat
> ik toen deed om dat te verdienen, kan me niet herinneren dat ik
> iets anders deed dan anders…
Misschien “klikte” het gewoon :-). Het pààrd zal het wel gekend hebben, vermoed ik – dat is de reden waarom je eigenlijk hoort te leren rijden op een goed afgericht paard, maar ik ken niet zoveel mensen met goed afgerichte paarden, laat staan dat ze beginners op die kostbare paardenrug toelaten… Dus leren we allemaal veel moeizamer rijden dan strikt noodzakelijk…
Nick schreef:
> Nu dan de vraag, zou je paard nou niet zelf in staat zijn om
> zelfstandig zo voor het paard gemakkelijk mogelijk te lopen met
> een last op zijn rug?
> Heb jij als je een zware rugzak om hebt ook hulp van een ander
> nodig om je eigen evenwicht te vinden en zo prettig mogelijk te
> lopen?
Nee, ik overleef het wel. Mét rugpijn. Dus ja, liefst een uitgebalanceerde rugzak, met een zelfdragend gestel en van zo licht mogelijk materiaal en met een hoog zwaartepunt.
En als ik iets van de grond hef, dan hoor ik door mijn knieën te gaan, maar ik doe het niet. Jij?
> Het in de krul lopen zoals wij dat zo vaak zien bij dressuur
> (wat dan ook maar meteen verzameld wordt genoemd door velen) is
> een optische eis die men daar aan stelt….de keurmensjes vinden
> dat wel mooi om te zien.
Nee, dat geloof ik niet. Ik heb het niet over de mate van verzameling die je op TV ziet – dat is hobby, – enfin, op TV Groot Geld ;-).
Maar – een touwhangbrug schommelt. Fijn voor een pretpark, maar niet voor auto’s. Moderne bruggen zijn in een opwaartse boog gebouwd. Dat is het enige waar het over gaat, bij “achterhand gebruiken” – dat de ruggengraat, die bestaat uit vertikaal achter elkaar gelegde wervels en met bovenaan langere uitsteeksels dan onderaan, zo recht mogelijk blijft – anders raken die uitsteeksels elkaar (‘kissing spine’). Daarvoor maak je de buikspieren sterker en help je je paard de rugspieren loslaten. Ook horizontaal maak je je paard sterker: als hij rechts samengetrokken loopt kan hij jouw gewicht niet zo goed recht boven zich houden, en dan valt hij op de ene kant naar buiten, en op de andere kant naar binnen. Alsof iemand met scoliose een scheve rugzak meedraagt.
> Kijk eens goed naar de foto op mijn site waarbij het paard toch
> volledig doorhangende teugels heeft ( 2de en 3de foto)
> Ziet dit paard er uit alsof het niet haar achterhand gebruikt?
Nee, gelukkig heeft ze die achterhand, want als ik je paard uitgom op je tweede foto lig je knal op je rug ;-). Rechtzitten, N, het helpt je paard als z’n rugzak toch een beetje zelfdragend is al is het dan maar een licht frame ;-)!
Maar met die derde foto, daar kunnen we wat mee… Je vraagt je paard onder te treden met het linkerachterbeen. Ze zet dat linkerachterbeen letterliijk verder voorwaarts onder haar buik, meer naar het zwaartepunt toe, omdat ze zich vanop die plaats beter kan afduwen.Je ziet duidelijk hoe haar achterhand zakt daardoor. De foto is op het moment dat ze die achtervoet heeft neergezet en gaat afduwen, en dat haar hoofd naar voren en naar beneden gaat: hier zie je heel mooi de connectie tussen hoe het komt dat als een paard z’n achterhand gebruikt, het hoofd vooraan naar beneden gaat.
Ze heeft niet veel oefening – normaal kan ze die linkerachtervoet nog veel verder neerzetten: als een paard een hele losse rug heeft dan ‘verjaagt’ de achtervoet de voorvoet van z’n plaats, en komt de achtervoet op precies die plaats neer waar de voorvoet vertrekt. Maar de zijdelingse buiging is niet slecht, al is het een momentopname. Toch zou je, als je een foto zou zijn van hetzelfde moment naar de andere kant toe, een verschillend paard zien, vanwege dat “scheef” zijn.
Wat je hier ziet, zou je ook rechtdoor moeten kunnen. Net voor het moment van deze foto, als die binnenachtervoet nog in de lucht is, zou je je paard weer vooruit moeten kunnen vragen. Dat is het moment dat al die power rechtdoor doorheen je paard gaat en aan de voorkant doorkomt. Als je die energie niet met je zit kan bijhouden, valt op dat moment je paard “uit elkaar” – al die power is weg; door het hoofd van je paard voor hem op de grond gevallen. Wel, het is het kunnen behouden van die power dat “verzameling” heet. Heeft helemaal niks met krullen te maken.
> Het enige wat hier ontbreekt is het aan de teugel lopen (de
> kromme hals)
Neenee – “aan de teugel” is helemaal niet “kromme hals”. Jouw paard heeft hier de “kromme hals” die haar achterhand aankan – meer moet het niet zijn.
“Aan de teugel” betekent alleen “aan de hulpen” – dat wil zeggen: de onmiddellijke en onvoorwaardelijke bereidheid om te reageren op wat je vraagt. Dat heeft niks met lengte van de teugel te maken – als jouw paard vanuit deze foto onmiddellijk, binnen een kwartseconde in draf is dan is ze “aan de hulpen”. Als je je hand naar beneden zou doen en het hoofd van je paard gaat mee naar beneden (als ze ‘je hand volgt’) dan is ze “aan de teugel”.
> Ik laat mijn paard haar eigen weg zoeken in balans, en dat
> heeft tot nu toe nog nooit geen weerstand of problemen
> opgeleverd, het in die krul werken wel!
> Dan kan ik merken dat mijn paard dit niet leuk vindt door haar
> bokken , oren, en zwiepende staart….tenminste…das wat ik dan
> denk te zien…
Als ik naast jou zou staan, Nick, dan zou je precies daar aan werken wat je hier op die foto staat te doen, of tenminste – ik zou concreet met je bezig zijn om je te laten voelen wat je hiermee in je paard kan doen. Je zou wel rechter moeten zitten van mij ;-). En dat zou ik dan hélemaal noemen “werken aan verzameling”.
Als jij aan “verzameling” werkt, dan heb je iets in gedachten wat het niet is – en dus probeer je dan iets te bereiken waar je niet in meent te geloven. Geen wonder dat je paard in verzet gaat. Maar dit is ook een weg, Nick! Je doet het al, werken aan verzameling – tenminste, je wist het niet, maar dit is het begin.
Dat neemt niet weg dat dit héél hard werken is voor een paard. Er moeten spieren rekken en andere moeten samentrekken en weer loslaten.
> Een paard dat altijd door de teugel terug genomen wordt maar
> voorwaarts met de benen zal zeker gaan zoeken naar die
> aanleuning die het zo geleerd heeft te lopen….maar gaat dit
> onder dwang of vrijwillig,
Ja, inderdaad. Dat zijn mensen die die power er proberen in te trekken, in plaats van hem te “recycleren”. Maar wat die teugels komen doen, daar moet je je niet druk over maken – dat voel je vanzelf wel als je aan de tweede pas “power bijhouden” begint…
>> Van verzameld lopen raakt je
>> paard gelijkmatiger gespierd,
> Dit vind ik onzin, ook dit is maar net hoe je het paard traint.
(knip)
> heeft nmm. weinig te maken met het aan de teugel rijden om
> gelijkmatiger bespiering te krijgen.
Het heeft er àlles mee te maken. Terug naar jouw foto. Zie je dat buitenachterbeen? Dat moet even sterk naar voren kunnen grijpen als dat binnenachterbeen, anders gaat je paard helemaal scheef de wendingen door. Dat zie je dan ook vaak – op de ene kant valt het paard naar binnen, op de andere kant naar buiten. Die achterhand moet aan beide kanten evenveel naar beneden kunnen komen bij het onder de buik neerzetten van de voet. Dat is rechtrichten. Verzameling heeft rechtstreeks te maken met een rechtgericht paard.
> Zonder bit kan je je paard ook soepel maken, maar dat is
> persoons afhankelijk of je dat al dan niet kan! Niet bit
> afhankelijk!
Voor wat jij wil met je paard, kan je perfect voort zonder bit. Je zal op de rechte lijn wel minder voelen of je paard recht loopt of niet (vooral als je maar met één hand rijdt). In elke hand kan je de achtervoet van je paard voelen, als het goed is. Tenminste: als je rechtzit en je armen naast je houdt, waardoor je ellebogen als het ware aan je heupen vastzitten (nou ja, niet vast, elastisch 🙂 ). Die heupen, die hangen vast aan de zitbeenknobbels. Die zitbeenknobbels voelen wat de achtervoeten doen – hoe soepeler en gespierder de paardenrug, hoe beter je dat voelt, maar ook hoe soepeler je zit. Je zit geeft dus het gevoel van de achtervoeten door aan je handen (linkerachtervoet in linkerhand, rechterachtervoet in rechterhand), en zo kan je de power gaan “recycleren”, weer naar achteren toe. Als je dus de linkerachtervoet minder in je hand voelt dan de rechterachtervoet, betekent dat dat je paard niet gelijkmatig doorkomt achteraan. Daarom heb ik persoonlijk dus graag een stabiel hoofdstel, met twee teugels, en zo direct mogelijk qua communicatie.