En wat doen we dan met “gevoel”?
Vandaag las ik over choice architecture: “several ways of presenting choices and the way that presentation affects outcomes”. De term komt van het boek “Nudge” waarvan de auteur, Thaler, deel uitmaakt van Obama’s economische raadgevers. Het gaat dus helemáál niet over het trainen van paarden (of het doen veranderen van hoe mensen over training denken), en toch, en toch!
Choice architecture is een van de belangrijkste kenmerken van een goed trainingsplan.
Natuurlijk, zo hard nadenken over al deze structuren zoals trainingsplannen en “think, plan, do, evaluate” en zo doet ons soms “gevoel” vergeten. Oftewel “feel”, voor diegenen onder ons die al langer dan 10 jaar meelopen (“Natural Horsemanship” kwam er voor mij 13 jaar geleden). Het is niet iedereen gegeven om analytisch te (willen) blijven denken bij het trainen. Dan is clickertraining best wel moeilijk om in te komen, denk ik.
Voor die mensen moet er een àndere ingang dan de 7 basics bestaan om tot clickertraining te komen, en daar ben ik me van bewust. ’t is “alleen maar” een kwestie van het opzetten van de juiste “choice architecture” biggrin.
Ik denk eigenlijk dat ik de eerste les clickertraining heb gekregen van Gail Ivey, hoewel ik toen niet wist waar ik naar aan het kijken was – laat staan dat Gail zelf ooit nog maar in verbànd zou willen gebracht worden met clickertraining. Precies vanwege dat “gevoel”, niwaar. Gail heeft namelijk nog steeds dezelfde vooroordelen als ik toen had.
Gail had het namelijk van Tom Dorrance geleerd – die gestorven is vóór ik zélf van ‘m les kon krijgen, waarna ik naar de US holde vóór ook Ray Hunt zou doodgaan, en kijk, Ray leeft nog steeds, en ik heb ‘m zelfs hierheen gehaald. Het boek van Bill Dorrance, Tom’s broer, kwam overigens véél later, en Leslie Desmond heeft het mogen opschrijven en is toen meegelift op de Bill-hype zonder nog maar in haar pink te hebben wat Gail heeft, maar ik wijk weer af.
Gail zei altijd consequent hardop “there”, nèt op het moment dat een paard zou gaan doen wat ze ‘m vroeg. En dan liet ze los, op de “smallest try”. Een bridge dus!
Ik stond er bij en ik zag niks, ik had helemaal nog geen weet waar of hoe ik moest kijken, ik zag alleen maar de grote dingen, toen nog. Ik heb het op VHS, en als ik eraan denk dan zoek ik die tape op om m te digitaliseren, samen met m’n tape van ’73, over Fredy Knie, maar ik wijk weer eens af.
Dat was dus clickertraining, hoewel er geen voer bij te pas kwam en geen targets, en wel druk.
Het is niet “think, plan, do, evaluate” vooràf, op papier, maar wel IN het moment. Ik heb het daar, toen, in ’96 denk ik, geleerd van Gail Ivey. Choice architecture, bridgen, opdelen in kleine stappen en prompt belonen voor alles in de goede richting, hoe klein ook.
Het is “alleen maar” een kwestie van de cirkel rondmaken.